Υπάρχει απάντηση στο «Γιατί τα κουνούπια τσιμπάνε μόνο εμένα»

Αδυναμία στο γλυκό και απέχθεια στο πικρό φαίνεται ότι έχουν τα κουνούπια, σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη.

Γιατί τα κουνούπια προτιμούν ορισμένα άτομα, ενώ άλλα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό… ατσίμπητα; Την απάντηση δίνει μία πρόσφατη επιστημονική μελέτη, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα κουνούπια δοκιμάζουν τη γεύση του ανθρώπινου ιδρώτα, πριν αποφασίσουν να τσιμπήσουν, ενώ οι προτιμήσεις τους επηρεάζονται από συγκεκριμένες χημικές ενώσεις και τελικά… γεύσεις.

Η μελέτη διαπίστωσε, επίσης, ότι ορισμένες γευστικά πικρές ενώσεις μπορούν να μπλοκάρουν αυτές τις αισθητηριακές αντιδράσεις. Αυτό σημαίνει ότι η εν λόγω ανακάλυψη ανοίγει την πόρτα για την ανάπτυξη νέων, οικονομικών και αποτελεσματικών απωθητικών για κουνούπια.

Η έλξη του ιδρώτα

«Μερικές φορές το παίρνω προσωπικά, αναρωτιέμαι γιατί τσιμπάνε μόνο εμένα από όλη την παρέα τα κουνούπια», λέει η Λίσα Μπάικ, βιολόγος αισθητηριακής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Yale. Η Δρ. Μπάικ μελετά τον τρόπο με τον οποίο τα έντομα, και ειδικά τα κουνούπια, αντιλαμβάνονται τον κόσμο τους.

Η ομάδα της αποκάλυψε με τη νέα μελέτη, ότι τα κουνούπια έλκονται από συγκεκριμένα συστατικά του ιδρώτα. «Γνωρίζαμε ότι τα κουνούπια μας αγαπούν και ότι είναι σε θέση να μας εντοπίζουν αποτελεσματικά και να προσγειώνονται στο δέρμα μας. Αλλά δεν ξέραμε τι συμβαίνει μετά, πώς επιλέγουν ποιον θα τσιμπήσουν και γιατί», λέει η ίδια.

Σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση Nature, ένα νέο δεδομένο είναι ότι τα κουνούπια μπορούν να γευτούν τις επιφάνειες στις οποίες προσγειώνονται. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι ο ιδρώτας μας, ο οποίος περιέχει νερό, αλάτι και αμινοξέα (τα δομικά στοιχεία των πρωτεϊνών), μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο στο αν θα μας τσιμπήσουν ή όχι.

«Γευσιγνωσία» για κουνούπια

Για να κατανοήσουν οι ειδικοί τι προτιμούν τα κουνούπια, έβαλαν αλάτι και αμινοξέα σε ξεχωριστές επιφάνειες. Τα κουνούπια αγνόησαν το αλάτι. Επίσης, δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τα αμινοξέα. Αλλά όταν η ομάδα συνδύασε και τα δύο στην ίδια επιφάνεια, τα κουνούπια «τσίμπησαν».Σε ένα άλλο πείραμα, οι ερευνητές κάλυψαν τη μία πλευρά μιας επιφάνειας με δείγματα ιδρώτα από διάφορους εθελοντές. Τα κουνούπια τσίμπησαν τον ιδρώτα από δύο από αυτούς τους ανθρώπους πολύ περισσότερο από ό,τι από τους άλλους.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές εξέτασαν τη δραστηριότητα σε ορισμένα νευρικά κύτταρα των κουνουπιών που εμπλέκονται στη γεύση. Με αυτή την τεχνική η Δρ. Μπάικ θέλησε να διερευνήσει πώς η γεύση μπορεί να επηρεάζει την επιλογή των κουνουπιών στο να τσιμπήσουν ή όχι.

Η γεύση απαιτεί αφή. Χρησιμοποιούμε τα χείλη, το στόμα και τη γλώσσα για να γευτούμε. Το ίδιο κάνουν και τα κουνούπια. Από το πρόσωπό τους εκτείνεται ένας μακρύς σωλήνας που μοιάζει με γιγάντιο καλαμάκι. Στο άκρο αυτού του προβοσκιδίου υπάρχουν δύο μικρά μέρη που μοιάζουν με χείλη και μπορούν να αγγίξουν μια επιφάνεια. Αυτά ονομάζονται χείλη.

Αδυναμία στο γλυκό και απέχθεια στο πικρό

Οι ερευνητές εξέτασαν αυτά τα χείλη χρησιμοποιώντας ένα ειδικό μικροσκόπιο. Τα χείλη είχαν μικρές τρίχες. Αυτό που αποκάλυψαν, ήταν ότι τα νευρικά κύτταρα που βρίσκονταν μέσα στις τρίχες ανταποκρίνονταν στην αίσθηση της αφής. Στη συνέχεια, η ομάδα εξέτασε πώς οι τρίχες ανταποκρίνονταν σε διαφορετικές μοριακές γεύσεις.

Όταν οι τρίχες άγγιζαν ζάκχαρα, δηλαδή γλυκές γεύσεις, ενεργοποιούσαν τα νευρικά κύτταρα. Ωστόσο, όταν παρεμβάλαν ορισμένες πικρές ενώσεις μέσα στις γλυκές, εμπόδιζαν την ανταπόκριση των νευρικών κυττάρων στη ζάχαρη. «Αυτό ήταν συναρπαστικό και εκπληκτικό», λέει η Μπάικ, καθώς αυτού του είδους η παρεμπόδιση της δραστηριότητας, δεν έχει παρατηρηθεί σε άλλα έντομα.

Ως αποτέλεσμα, η προσθήκη πικρών ουσιών στα ζάκχαρα μείωσε την αντίδραση των νεύρων του κουνουπιού στη γλυκιά γεύση. Επίσης, έκανε τα κουνούπια λιγότερο πιθανό να τσιμπήσουν και να τραφούν. «Αυτό υποδηλώνει ότι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ενώσεις με πικρή γεύση ως μέσο για να σταματήσουμε το τσίμπημα των κουνουπιών», λέει η Μπάικ. Η ίδια αναζητά τώρα την κατάλληλη ένωση για να εμποδίσει τα κουνούπια να τσιμπάνε τους ανθρώπους. «Η ουσία πρέπει να είναι πικρή, ασφαλής για τον άνθρωπο και φιλική προς το περιβάλλον», καταλήγει.